Ik ben een uur te vroeg van huis gegaan. Dat realiseer ik mij als ik op Zuid/WTC uit de trein stap en check hoeveel tijd ik nog heb.
Het past bij hoe de dag tot nu is verlopen.
Deze date is niet mijn eerste, ik ben inmiddels ervaringsdeskundige. Wat een zekere ervaringsrust, misschien wel zelfbeschermende afstandelijkheid met zich zou moeten meebrengen. Maar er is iets raars aan de hand. Vanaf dat ik vanmorgen mijn ogen opende zit er iets in mijn lijf dat ik lang niet heb gekend. Wat er voor zorgde dat ik mij enkele keren vervelend stootte, boodschappen vergat af te rekenen, dingen uit mijn handen liet vallen, volkomen gedachteloos een argeloze voetganger bijna omver reed. Enzovoort.
Alles begon enkele dagen geleden, toen tijdens mijn vaste dagelijkse vijf minuten profielscannen de eerste woorden van haar profieltekst mij direct ‘pakten’, en dwongen om verder te lezen.
Haar woorden raakten mij diep. Het ging niet over de bijna tot standaard verheven leuke dingen, de exotische reizen enzovoort: ze had het op een echte manier over de dingen die belangrijk zijn in een relatie, in het leven. Het ging over echt samen gaan, niet over dat ze hoe dan ook haar eigen leven wilde behouden. Waar de ander zich dan maar met kunst- en vliegwerk in bochten moet wringen om er in te passen. Ze had ook geen leeftijdseis, wat er verrassenderwijs deze keer voor zorgde dat ik niet zoals altijd voor de ander denkend zeker wist dat ik te oud voor haar was.
Ik weet van dimensie-overschrijdende energetische verbindingen tussen mensen, had iets dergelijks persoonlijk nog nooit meegemaakt. Maar dit was er een. Een echte: op de een of andere manier wist ik dat zij was wie ze beschreef.
Dus trok ik, hoewel er een best wel substantieel leeftijdsverschil was, de stoute schoenen aan en stuurde haar een interesse-bericht. Ondanks dat ze eigenlijk expliciet vroeg om een partner met een Christelijke levensvisie, haar enige wens, wat mij doorgaans een beetje kopschuw maakt.
Nog de zelfde dag kwam haar reactie waarin ze mij ook toegang gaf tot haar afgeschermde profielfoto, die naadloos aansloot bij het beeld dat ik mij bij haar woorden had gevormd.
Haar lieve en oprechte reactie zorgde er voor dat ik alle volgende dagen haar profieltekst en haar reactie wel drie of vier keer las. De laatste keer meestal in bed, vlak voordat ik ging slapen.
En nu sta ik hier, moet lachen om mijn vergissing, overweeg wat ik zal doen, voel de spanning in mijn lichaam, in mijn denken. In plaats van vast naar de ontmoetingsplaats te gaan en daar te wachten, wordt het een Starbucks op het aangrenzende Zuidplein. Die slechts tijd overbrugt. Te weinig tijd. Want verder verandert er niets.
Om iets over half drie stap ik dan eindelijk Wildschut binnen. Nog steeds veel te vroeg. Tram 5 legde de resterende afstand sneller af dan ik hoopte.
Ik kijk vluchtig rond naar een vrouw alleen, van wie het profiel van haar hoofd lijkt op de foto die ik ken. Mijn blik is wat schichtig, alsof ik er eigenlijk niet wil zijn. Ik zie niemand die op mij zit te wachten, ben bijna opgelucht.
Het is gelukkig niet druk, snel kies ik een tafel bij het raam. Daar, als ik naarstig in mijn cappuccino roerend de ingang in de gaten hou, roep ik mijzelf tot de orde, lach inwendig om mijn puberale gedrag. Maar de spanning blijft, groeit naarmate de tijd verstrijkt.
Mensen komen en gaan. Ik zie ze allemaal, ook iedereen die gewoon langs loopt.
Als het drie uur is geweest begin ik te twijfelen of ik wel goed om mij heen heb gekeken toen ik binnen kwam. Toch heb ik niet de moed om nog een keer een ronde door het etablissement te maken.
Dan ineens, aan de andere kant van het glas, zie ik haar even in mijn ooghoek, half achter mij. Ik weet dat zij het is hoewel ik haar niet direct herken. Wat in dat moment direct opvalt, is dat ook zij gelijk weet dat ik het ben. En dat haar reactie als ze mij ziet, leuk en hartelijk is. Ik heb anders meegemaakt.
Wat ís dit voor een vrouw?
Ze komt binnen, is spontaniteit en hartelijkheid. Onbevangen.
Het overrompelt mij. Ik sta wel op, maar kan niet meer bij de rest van mijn voornemens. Als we elkaar begroeten hakkel ik iets over helpen met de jas, maar verder dan woorden kom ik niet.
Wat is dit? Wat gebeurt hier? In positieve zin ziet ze er verrassend anders uit dan op haar profielfoto. Ze is al jonger dan ik, maar ze ziet er ook nog eens jonger uit dan haar leeftijd. Even vraag ik mij af wat zij in hemelsnaam met iemand als ik zou moeten.
Al snel komen we in gesprek. Haar natuurlijkheid haalt de spanningssluier van mijn eigen natuurlijkheid. We praten ontspannen, als vanzelf, er is geen enkel ongemakkelijk moment, hebben het over kinderen, daten, levensvisie, familie, vorige relaties. We laten elkaar zelfs foto’s van onze kinderen zien. Iets dat ik nooit zo snel doe.
Ik ‘zie’ haar uitstraling. Mijn gevoel heeft mij niet bedrogen: ze zit hier zoals ze zichzelf heeft beschreven. En ik ‘weet’ dat zij geen dubbele agenda heeft, dat zij open, eerlijk en respectvol is. Wat zo vaak ver te zoeken is.
Ze ziet er daarnaast ook nog eens ontzettend leuk uit, de grijs gemêleerde wollen trui past perfect bij haar, heeft volgens mij een zachte huid, die ik echt niet durf aan te raken. Een open gezicht, en verschrikkelijk mooie open ogen, die meer zeggen dan alle woorden.
Ik krijg het er een warm van.
In een overmoedige bui waag ik het toch te vragen of ik haar handen even mag vasthouden, leg mijn handen met de rug op tafel. Als zij haar handen op de mijne legt begint energie gelijk te stromen. Positieve energie. En flink ook. Eigenlijk zou het mij verbazen als het anders had gevoeld.
Zij voelt het ook, is bekend met het fenomeen. Wat het eenvoudiger maakt.
De tijd vliegt.
Als de duisternis al invalt blijken we het beiden leuk te vinden om ook samen iets te eten. Alleen hebben we ook beiden thuis nog een kind dat op ons rekent.
Dan dat tweede belangrijke moment van een eerste date: gaan we elkaar nog een keer zien?
Gelijk slaat de onzekerheid weer toe, ik zet me vast schrap. Old habits die hard.
Maar ze heeft het net als ik naar haar zin gehad, ook zij staat open voor een vervolg, is enthousiast.
We delen de rekening.
Dan volgt de volgende verrassing.
In plaats van zonder om te kijken naar haar fiets te lopen en snel weg te rijden, loopt ze tot mijn stomme verbazing met mij mee naar de tramhalte.
Zachtjes van het ene been op het andere been wiegend, ik doe automatisch met haar mee, gaat de date eigenlijk gewoon verder, praten we honderduit.
Als tram 5 er aan komt bedanken we elkaar voor de leuke middag, voel ik even haar zachte wang tegen de mijne, spreken we af om elkaar de volgende zaterdag weer te zien.
Als de overvolle tram wegrijdt kijk ik of ik haar nog zie. Maar van uit het licht in de duisternis kijkend gaat dat niet lukken.
Mijn gedachten zijn één grote blur. Omdat ik me goed moet concentreren om mijn moeizaam veroverde plek te houden, überhaupt te kunnen blijven staan bij bochten, optrekken en stoppen, valt er nog niets op zijn plek.
Maar wel een dikke glimlach.
Op Zuid/WTC zie ik dat ik nog één minuut heb. Ik sprint, check in, sprint, vlieg naar boven, stort me hijgend in de trein.
We rijden al als ik een plek vindt. Ik maak mijn jas los en ga zitten.
Eindelijk komen gedachten los, herinneringen en beelden, maar het blijft een blur. Als ik in het raam mijn eigen gezicht zie, kijk ik recht in een brede ontspannen glimlach.
© 2021